Op 29 augustus 1994, exact dertig jaar geleden, deelde Oasis zijn debuutalbum Definitely Maybe met de wereld. Eén van de betere debuutalbums ooit. Uitgerekend deze week kondigde de Britse rockband zijn langverwachte reünietour aan met beide Gallagher-broers. Nieuweplaat blikt terug op de release van dit legendarische en invloedrijke album.
Het was 1994 en de wereld was in de ban van grunge. Nirvana, Pearl Jam, Sound Garden en Alice in Chains waren populairder dan ooit. Maar onbewust wachtte iedereen op een nieuwe impuls. Het was de uitgelezen kans voor Oasis, geleid door leadgitarist Noel – en zanger Liam Gallagher, om op de voorgrond te treden. En deze, ondanks een onderbreking, nooit meer te verlaten. Grunge moest plaatsmaken voor britpop.
Vanaf de eerste klanken van Rock ’N Roll Star werd de toon gezet. Oasis wist de doorsnee wereldbewoner te raken. De nummers bevatten geen zware thematiek, maar wisten iedereen te bezielen met alledaagse zaken als blijheid, liefde, frustratie én drugs. Met een totaal van vijftien miljoen verkochte exemplaren werd Definitely Maybe het best verkopende debuutalbum in de Britse muziekgeschiedenis ooit. En niet alleen Europa was betoverd. De hele wereld had kennisgemaakt met britpop en Oasis als aanvoerder.
Driemaal is scheepsrecht
De eerste versie van het album werd opgenomen in Monnow Valley Studios in het zuiden van Wales. Het opnameproces was net zo losbandig als de muzikale atmosfeer van het album. Zo werd Supersonic in één take opgenomen, werd Shakermaker vluchtig tijdens een autorit naar de studio uitgedokterd en besloot Liam dat iedere ‘sunshine’ á la Johnny Rotten – zanger van de Sex Pistols – moest worden ingezongen. Het waren vier bandleden, maar bovenal twee broers, die deden waar ze zin in hadden.
Daarnaast werd het album twee keer opnieuw gemaakt voordat de band en het label tevreden waren. “Het was niet leuk”, vertelde Noel Gallagher in een interview. “Het was zwaar werk en wilde maar niet lukken. Ik had ondertussen ook ons tweede album (What’s the Story) Morning Glory al voor een groot deel geschreven.”
Maar voor de uiteindelijke versie van het album die bij iedereen in de kast verscheen, verplaatste de band naar Sawmills Studios in Cornwall. Hier werd Definitely Maybe écht geboren. Op 30 augustus 2024 verschijnt jubileumuitgave van het album waarop de opnames uit Monnow Valley Studios en Sawmills te horen zijn.
Een vlieg op de muur
Ook de albumhoes spreekt direct tot de verbeelding. Een foto waarop je de vijf bandleden in de voorkamer van gitarist Paul Arthurs, beter bekend als ‘Bonehead’. Ieder bandlid doet zijn eigen ding. Althans zo lijkt het. Want in werkelijkheid werd er aandachtig naar de westernclassic The Good, the Bad and the Ugly gekeken .
Oasis heeft veel weg van The Beatles. Er zijn honderden vergelijkingen te maken in de akkoordpatronen van nummers, de manier van kleden en de algehele profilering van de band. Daar maken beide broers ook geen geheim van. Ook de cover van Definitely Maybe werd geïnspireerd op een foto achter op een compilatiealbum van The Beatles. Beide foto’s hanteren een vlieg-op-de-muur techniek en ook de kleurclassificatie liegt er niet om.
De foto werd geschoten door Michael Spencer Jones. Jones deed inspiratie op uit het Arnolfini-portret dat was geschilderd door de Belgische Jan van Eyck. De olieschildering bevat allerlei attributen en was daardoor een zichtbare inspiratiebron voor de albumhoes. Om het album nóg persoonlijker te laten voelen, werd ook de titel door artdirector Brian Cannon met de hand geschreven.
“Er waren ook andere ideeën”, vertelt Cannon in een interview met BBC. Cannon was een vertrouweling van de bandleden en betrokken bij het ontwerpen van de albumhoezen tot 1998. “Liam kwam met het idee om een foto te maken van een mes dat uit een blok boter steekt. Ik heb geen idee of hij serieus was. Maar sindsdien hebben we dit soort keuzes niet meer samen met de band gemaakt.”
Eind goed, al goed
Exact veertien jaar, elf maanden en dertig dagen na de verschijning van Definitely Maybe zette de band een punt achter het bestaan. Ondertussen was de band wereldberoemd en in Groot-Brittannië uitgegroeid dat iets dat niet in woorden te omvatten valt. Na vele ergernissen, ruzies, controversen en irritaties bleek de maat toch echt vol.
Tot nu. Want exact veertien jaren, elf maanden en dertig dagen nadat de wegen scheidden, kondigt de band zijn comeback aan. “Het wapengekletter is gestopt, de sterren staan op één lijn en het grote wachten is voorbij”, aldus de band via hun sociale media kanalen. Door de aankondiging van maar liefst veertien shows in Ierland en Engeland stond de wereld voor velen even stil. Een iconische terugkomst zal het ongetwijfeld worden. Maar iconischer dan het debuut? Zeker misschien.
