Het lijkt erop dat gitaarbands een comeback maken. Op lijstjes met beste optredens van festivals als Lowlands, Down The Rabbit Hole en Pinkpop zijn de rockbands goed vertegenwoordigd. Wunderhorse is één van die bands die het goed doet. Na het succesvolle eerste album Club uit 2022 is de Britse band terug met zijn volgende wapenfeit Midas.
De muziek die Wunderhose maakt, wortelt zich diep in de rock. Het kent invloeden van indie, blues en hier en daar zelfs een vleugje grunge. Op nummers waar ze deze verschillende soorten combineren, komt de plaat het best uit de verf. Meteen al op de opener en tevens titeltrack Midas is het lastig om stil te zitten. ‘Come a little closer, boy/Come on don’t be shy’ zingt zanger Jacob Slater. En met effect; door het opzwepende akkoordenschema, de rauwe stem en de pakkende bluesriffs begin je vol energie aan de luistersessie. Die rauwe stem doet bij vlagen denken aan Kurt Cobain. Zo is July een echte grungeplaat, maar met een lager BPM dan je gewend bent van Nirvana. Op deze manier voelt het nummer bekend aan, maar blijft het desalniettemin spannend. Op Rain zijn op zijn beurt de invloeden van Fontaines D.C. goed te horen. Dit is overigens niet zo gek, gezien Wunderhorse dit najaar het voorprogramma van de Ierse band zal verzorgen.
Wunderhorse houdt de aandacht niet gedurende het hele album vast. Zo mist Silver de pit die voorgaande nummers wél hadden. De rockballad Superman, die midden in het album zit, zorgt voor het rustpunt dat het album nodig heeft. Voor een ballad gebeurt er echter te weinig in het nummer om de aandacht vast te houden. Bovendien klinkt in de climax van deze song de stem van Slater zelfs ietwat vals – rauwheid kent nu eenmaal zijn grenzen. Het enige andere nummer dat de teugels wat laat vieren is sluiter Aeroplane. Met succes. Het begint rustig met akoestische gitaar, waarin het einde van een afhankelijkheidsrelatie wordt bezongen. ‘I got an aeroplane in my backyard/It’s been grounded for some time/Broken wings and busted windows/Won’t you come and, and make it fly,’ zingt Slater voordat het nummer langzaam openbreekt met psychedelische gitaar. Het is het bitterzoete einde van de storm die deze plaat nodig heeft.
Midas van Wunderhorse is een solide plaat met pakkende rocksongs. Maar het is geen plaat die in het geheugen gegrift zal blijven. Het album kent niet écht zwakke punten, maar het zorgt er ook niet voor dat je écht wordt weggeblazen. Wel doet het je afvragen waar de band de komende jaren naartoe evolueert. Op de sterke punten van het album is zeker potentie te horen.
