Met de jaren is de Deense Anders Trentemøller veranderd van een vloervullende DJ tot een artiest met band die zich richt op een muziekstijl die een mix is van techno, ambient, met vleugjes dreampop. Die ontwikkeling is waar te nemen op zijn meer recentere albums en Dreamweaver is daarvan opnieuw een bevestiging. Gothic shoegaze is een mooie typecast voor deze stijl, zeker gezien de wat sombere en duistere teksten gezongen door de IJslandse zangeres Disa Jakobs. Het lijkt bijkans een ode aan de muziek uit de jaren ‘80 van bands als Cocteau Twins, Dead Can Dance, en This Mortal Coil.
Er is wel wat opmerkelijks aan de hand met Dreamweaver. Bij een eerste keer luisteren bekruipt je het gevoel dat de tracks wel allemaal erg veel van hetzelfde zijn, op elkaar lijken. Met name de stem van Disa, die veel weg heeft van de stem van Enya, draagt bij aan die eenvormige indruk. Maar na een aantal keren beluisteren ontdek je meer en meer de nuances, de verschillen in de tracks en ga je daarmee het album als geheel en de verschillende tracks ook meer waarderen. Opvallend is ook hoe snel je nummers oppakt, herkent. Slechts na een aantal keren luisteren. En dat is knap op zich.
De eerste twee tracks A Different Light en Nightfall zijn nog redelijk ingetogen, maar in Dreamweavers wordt er halverwege middels met name drums en synthesizer duidelijk uitgepakt, waarna de track fraai als een nachtkaars lijkt uit te gaan om vervolgens nog een keer los te gaan. Gothic, check in the box… Datzelfde geldt voor I Give My Tears.
Behind My Eyes is een opmerkelijk nummer; het opent bombastisch, doch simpel en niet bijster origineel, maar kent een aantal verrassende wendingen en stijlbreuken waardoor het toch uiteindelijk spannender uitpakt dan op eerste gehoor. Zoals gezegd, niet alleen het kenmerk van deze track, maar eigenlijk van het hele album.
Hollow is een dromerig rustpunt, gevolgd door Empty Beaches wat echt een heerlijk kabbelende track is met een goede drum backing en een oorwurm van een repeterend loopje (en dat is niet negatief bedoeld).
In A Storm zou, zeker qua begin, niet hebben misstaan op een album van The Cure. Je wacht eigenlijk op de stem van de inmiddels overleden Robert Smith, hetgeen dan ook de geruststellende verklaring is voor deze louter instrumentale track.
Traag, dromerig en somber, met teksten als “The long-dead day passed silently” en “Don’t leave the night to me” neem Disa afscheid in het voorlaatste nummer, waarna Trentemøller het album fraai afsluit met het treffende instrumentale Closure.
Dreamweaver is een evenwichtig album dat je je snel eigen maakt. Het album heeft een mooie opbouw en schiet nergens uit de bocht, wat eigenlijk prima is en past bij de stijl die Trentemøller zich nu eigen heeft gemaakt.
