De laatste jaren houdt de Noord-Ierse/Schotse band Snow Patrol er een dusdanig laag moyenne op na dat je bijna zou vergeten dat de band überhaupt nog bestaat. Het vorige album (Wildness) is uit 2018 en diens voorganger gaat terug naar 2011 (Fallen Empires). En hoewel op beide platen goede tracks te beluisteren zijn, was de algehele kritiek toch wel dat Snow Patrol boogde op de schadevrije jaren die achter ze lagen, waardoor beide albums nogal saai en veilig klonken.
Het achtste studioalbum van Snow Patrol – The Forest is the Path – gaat op zijn best op eenzelfde voet verder als zijn twee voorgangers. Het beste lijkt er wel vanaf bij Snow Patrol en herhaling van successen als Chasing Cars, Run en Open Your Eyes ligt geheel niet in de lijn der verwachting. De positie van albumopener is weggelegd voor All. Een typische Snow Patrol-ballad in het midtempo-segment en een softrock-arrangement. All is een prima song met een wat ongebruikelijk, onevenwichtig refrein, waardoor het lied je net niet beetpakt daar waar het in de coupletten wél die potentie heeft.
Eerste single van The Forest is the Path is The Beginning. ‘Een soort samenvatting van het hele album’ zei zanger en gitarist Gary Lightbody bij de release. Thematisch wel te verstaan, aangezien de plaat twaalf liedjes bevat over thema’s als reflectie, introspectie en herinneringen. De herhalende verontschuldiging in het refrein van The Beginning (‘I am sorry unequivocally’) geven het nummer een wat meditatief karakter dat prima samensmelt met de gitaarpartijen. Wat volgt zijn meerdere tracks waarin de goede bedoelingen echt wel te horen zijn, alleen klinkt het allemaal wel erg braafjes en op de grens van het gezapige. Alternatieve rock met veiligheidshesjes aan, waarbij elk onderscheidend vermogen is gladgevijld en weggeproduceerd.
Hold Me In The Fire zorgt halverwege de plaat eindelijk voor een beetje peper in de sound. Meer tempo, meer gitaren, meer beleving. Als luisterbeleving was dit een veel sterkere opening van het album geweest. Nu fungeert het voornamelijk om de luisteraar – die na de eerste vijf tracks is afgehaakt – weer een beetje bij de les te krijgen. Dan volgen de Keane-klinkende pianoklanken van Years That Fall. Wonderwel en tegen de verwachting in ontvouwt zich een wat duistere song die tot de betere werk van Snow Patrol gerekend mag worden. De opbouw en sfeer doen denken aan Same van het album Final Straw uit 2003, maar dan gemoderniseerd en in een hogere versnelling. Het beste nummer van The Forest is the Path!
De rest van de plaat is eigenlijk niets meer dan een blok gezapigheid, waarin het gebruik van een aantal krachttermen meer op de lachspieren werkt dan waarschijnlijk de bedoeling is en waarin meerdere keren herhalingsrijm (of identiek rijm) wordt toegepast. ‘I’m not gonna lie to you anymore/After these lies, then no more.’ En hoewel het als stijlfiguur kan bijdragen aan ritme, is het hier simpelweg lelijk en getuigt het van creatieve armoede. Als Lightbody op These Lies na iets meer dan een minuut ook nog gaat zingen met kopstem wordt het onaangenaam. Snel doorspoelen. Tot slot probeert titeltrack The Forest is the Path nog naar een climax toe te werken, maar de behoefte daaraan is je dan allang ontnomen.
‘Dit album verkent de verschillende perspectieven om naar je fouten te kijken, naar alle pijn die je hebt veroorzaakt, vanuit een plek waar niets meer pijn doet, behalve de herinnering zelf’ zegt Lightbody over dit album. Voor een volgende keer (mocht dat er nog van komen) doet Snow Patrol er goed aan zichzelf de vraag stellen of je de opbrengsten van een dergelijke verkenning ook op muziek moet zetten. De vraag stellen is in het geval van The Forest is the Path de vraag beantwoorden…
The Forest Is The Path van Snow Patrol verschijnt vrijdag 13 september.
