Bethel, augustus 1969. Het legendarische Woodstock-festival brengt ‘drie dagen van vrede en muziek.’ Een van de 400.000 bezoekers is de dan zestienjarige Dave Chandler. Ruim vijftig jaar later brengt diens zoon Jesse met zijn band Midlake een ode aan zijn onlangs overleden vader. Op For The Sake Of Bethel Woods probeert Midlake het Woodstockiaanse vrijdenken met wisselend succes op te roepen.
De vader van toetsenist en fluitist Chandler speelt een prominente rol in de totstandkoming van het album en pronkt zelfs op de cover. Het geschilderde portret is afgeleid van een shot uit de legendarische documentaire die over Woodstock is gemaakt. Het was vader Dave die na zijn overlijden in 2018 in een droom aan Chandler verscheen met de vraag of het niet tijd werd voor een nieuw Midlake-album. Chandler greep dat teken van boven aan om zijn oude muziekvrienden bijeen te roepen.
Met Bethel Woods leverde Midlake begin dit jaar een fenomenale single af. Eindelijk wisten de Amerikanen het niveau van hun beginjaren weer eens te evenaren. Een behoorlijke verrassing, want vele Midlake-fans hadden de moed waarschijnlijk al opgegeven. Na het vertrek van ex-frontman en belangrijkste songwriter Tim Smith in 2012 kwam Midlake vooral ontheemd over. Het vierde album Antiphon (2013) werd goed ontvangen, maar Midlake klonk toch wel wat zoekende. De band besloot na die plaat een pauze in te lassen, waarbij het einde van Midlake een serieuze optie was voor het zestal.
Zo ver kwam het gelukkig niet. En For The Sake Of Bethel Woods toont regelmatig aan dat Midlake nog genoeg te bieden heeft. Leadsingle Meanwhile… kent een The Byrds-achtige sfeer door de fraaie samenzang en de mysterieuze spacerocksound. In het middengedeelte van het album is de band sowieso op zijn creatiefst. Noble is een adembenemend mooi nummer met een bijzonder persoonlijke touch voor drummer McKenzie Smith. De track is een liefdevolle ode aan zijn zoontje Noble, die werd geboren met een zeldzame hersenaandoening. Die achtergrond geeft de zwevende, psychedelische sound extra diepgang. Het daaropvolgende Gone schroeft het tempo omhoog. Over het bijna funky basloopje klinken experimentele klanken van toetsen, fluit en klarinet. De durf van Midlake om een nieuwe weg te bewandelen pakt op Gone bijzonder goed uit.
Toch zijn niet alle keuzes van het zestal uit Texas gelukkig. Glistering weet niet los te komen en de korte tempoversnellingen verdwijnen weer even snel als dat ze kwamen. Midlake houdt je zo keer op keer een wortel voor, om deze snel weer terug te trekken op het moment dat je wilt toehappen. Feast Of Carrion had zo een albumvuller van een gemiddeld psychpopbandje uit de jaren zestig kunnen zijn. Het slaapverwekkende Dawning had beter Yawning kunnen heten en ook The End klinkt grotendeels futloos, op het fijne instrumentale slotgedeelte na.
Het zijn vooral Midlake’s creatieve uitspattingen op For The Sake Of Bethel Woods die blijven hangen. De band experimenteert regelmatig met psychedelische, trippy klanken, die per luisterbeurt groeien. Door deze nieuwe wegen te bewandelen op For The Sake Of Bethel Woods, creëert Midlake ruimte om de komende jaren vaker die kant op te bewegen. En tegelijkertijd blijft dat onheilspellende ‘verdwaald in een bos’-gevoel dat de band altijd om zich heen heeft hangen duidelijk aanwezig. De terugkeer van Midlake mag wat wankele momenten kennen, For The Sake of Bethel Woods heeft Midlake een nieuwe toekomst gegeven.
