In 1988 interviewde ondergetekende samen met schoolvriend Bas van Teylingen eigenaren van platenwinkels. Een van de centrale vragen (zie vraag 9 op de afbeelding) was of rap ‘in’ zou komen. De platenwinkels waren het er over eens dat rap en hiphop van tijdelijke aard zouden zijn en dat de populariteit van artiesten als Public Enemy, Beastie Boys en Rakim niet lang zou duren. Dit gold ook voor rapper LL Cool J. Inmiddels zijn er sinds die interviews ruim vijfendertig jaren verstreken en is hiphop er nog steeds, evenals LL Cool J die na een afwezigheid van elf jaar terug is met studioalbum nummer veertien getiteld The Force; een afkorting van Frequencies Of Real Creative Energy.
En creatieve energie is zeker te horen op The Force. De minimalistische stijl die LL Cool J kenmerkte op zijn eerste albums is al jaren geleden ingeruild voor een gelaagde meer experimentele sound die elementen van rock, jazz r&b en funk bevat (hoewel album Exit 13 daar nu juist weer sterk van afweek). Op zijn laatste album Authentic uit 2013 klonk LL Cool J wat uitgeblust en lusteloos, maar daarvan is op The Force geen enkele sprake. The Force klinkt dynamisch, agressief, verzorgd en soms aangenaam over de top. Albumopener Spirit Of Cyrus is een indrukwekkende track waarop Cool J (samen met Snoop Dogg) bijna meer predikt dan rapt. De provocerende tekst over gevoelens van frustratie, woede en wraak werpen de vraag op of geweld gerechtvaardigd is in de strijd tegen systematisch (politie)geweld, racisme en onderdrukking. Wat een opener!
Titeltrack THE FORCE speelt zich af in een wereld van luxe, succes en macht, gezien door de ogen van iemand die zichzelf heeft opgewerkt tot een positie met invloed en rijkdom. De verwijzing naar Farmers Boulevard, een bekende straat met cultureel-historische waarde binnen de hiphopgemeenschap in de wijk St. Albans in New York, schetst een beeld van de weg die de hoofdpersoon heeft moeten afleggen zonder zijn herkomst te verloochenen: ‘Teamwork makes the dream work.’ En dat alles op een geweldig bijpassend, doelbewust en weldoordacht gekozen sample van Don’t Stop ‘Til You Get Enough van Michael Jackson. LL Cool J op zijn best.
Huey In The Chair (feat. Busta Rhymes) is een verwijzing naar Huey P. Newton. Hij was in 1966 medeoprichter van de Black Panther Party (in de volksmond Black Panthers genoemd), een politieke en maatschappelijke beweging die in de jaren zestig en zeventig ten strijde trok tegen raciale ongelijkheid en politiegeweld tegen zwarte Amerikanen. Als sample is het nummer Vitamin C gebruikt van de band Can. Een lied dat ook centraal staat in de uitstekende Netflix-serie The Get Down over de opkomst van hiphop in Amerika tegen een achtergrond van raciale geweldsincidenten.
Langzaam wordt toegewerkt naar een climax die zich in het een na laatste lied aandient in de vorm van een opdwepende samenwerking tussen Cool J en Eminem: Murdergram Deux. Het moordende tempo waarin Eminem zijn woorden normaliter de wereld in slingert zijn voor LL Cool J de aanleiding om er zelf ook een schepje bovenop te doen, waarmee ze het beste in elkaar naar boven halen. In het afsluitende The Vow demonstreert LL Cool J zijn lyrische meesterschap met een subtiele knipoog naar de iconische tv-serie The Fresh Prince of Bel-Air waarin Will Smith de hoofdrol speelt (die binnenkort zelf met een nieuw album komt).
Na driekwartier ondergedompeld te zijn in de energieke en vibrante klanken van The Force is overduidelijk dat hiphop nog steeds in ontwikkeling is, zowel thematisch als muzikaal. LL Cool J laat met The Force horen te beschikken over een krachtig middel om problemen in de samenleving te agenderen, waarmee het fungeert als verbindend politiek pamflet. LL Cool J bewijst met The Force dat hiphop nog even sterk en actueel is als in de begindagen. Degenen die daar in 1988 anders over dachten hadden het – gelukkig – aan het verkeerde eind.
