De hedendaagse rockmuziek kent weinig tot geen échte levende legendes meer en bijna had Liam Gallagher ook niet tot dit rijtje behoord als hij niet in 2017 een sterke comeback had gemaakt als soloartiest. Dat de broers Gallagher in 2009 een punt zetten achter hun Oasis-periode, kon voor niemand als een verrassing komen. De ene broer, Noel, richtte zich vervolgens op zijn band The High Flying Birds, de andere broer, Liam, richtte met wat Oasis-leftovers Beady Eye op. Na twee goeddeels mislukte ondernemingen om een goed album uit te brengen, viel het doek voor Beady Eye en leek er zowaar een vroegtijdig einde te komen aan de muzikale carrière van Liam. Maar straatvechter Liam sloeg terug, zoals alleen een echte straatvechter kan: in 2017 maakte hij, weliswaar noodgedwongen, zijn debuut als soloartiest met het album As You Were. Goede kritieken nodigden hem uit tot een vervolg en drie jaar later kwam hij met het smaakvolle album Why Me? Why Not. En nu is daar deel 3: C’mon You Know. Een plaat die even zo functioneel, vormloos als tijdloos is als de parka-jas die Liam Gallagher op de meest onmogelijke momenten draagt.
Openingstrack More Power trapt verrassend genoeg af met het St. Andrew’s Cathedral School Choir en doet in eerste aanzet denken aan You Can’t Always Get What You Want van The Rolling Stones. De titeltrack C’mon You Know verscheen al enige maanden geleden en werd enigszins tam ontvangen. Terecht blijkt nu, want binnen het geheel van de 14 tracks (de Deluxe Edition bevat naast de 12 reguliere tracks, twee extra tracks) in dit toch wel een van de minder aansprekende songs. De plichtmatige ballad Too Good For Giving Up bevat de mooiste oneliner van dit album: ‘Reclaim your shame and dress it up in love.’ Win je schaamte terug en kleed het aan in liefde. Gallagher klinkt opgewekt, positief, zelfbewust en reflectief.
Everything’s Electric is bombastisch, vet en vol. Een festivalstamper bij uitstek. Hoe kan het ook anders als je weet dat voor dit nummer Dave Grohl (Foo Fighters) achter het drumstel heeft plaatsgenomen. Het absolute hoogtepunt van C’mon You Know is Moscow Rules. Alsof George Martin in eigen persoon speciaal voor deze gelegenheid éénmaal is afgedaald van zijn hemelse wolk. Wat een geluid, wat een prachtige melodielijn, wat een bijzondere, gelaagde tekst, wat een verlangen naar Sgt. Pepper. ‘Home again, but in your dreams you creep back to the wire/Tell the truth of something close they’ll just call you a liar.’
Alles overziend is C’mon You Know een tijdloos album te noemen, omdat het de ingrediënten uit meerdere decennia aan popmuziekgeschiedenis weet te bereiden tot een eigentijds klinkend geheel. Toch voelt dit derde soloalbum minder verrassend dan zijn twee voorgangers. Daar zijn twee redenen voor aan te wijzen. De eerste reden is dat C’mon You Know net iets te nadrukkelijk voorsorteert op effectbejag bij grote festivals en volle stadions. Veel songs zijn geënt op een dansbaar tempo en voorzien van eenvoudig te onthouden meezingteksten en -momenten. De tweede reden is dat ten minste de helft van de veertien tracks toch een beetje als formulemuziek voelen. In een recent interview geeft Gallagher dit ook ruiterlijk toe. ‘Ik ben tevreden met deze formule’, waarna hij zijn schouders ophaalt en zijn imago de rest van het werk laat doen. Het zegt veel over de wijze waarop Gallagher muziek benadert.
Concluderend: C’mon You Know is de muzikale versie van een parka. Enerzijds functioneel, want met dit album krijg je precies wat je als liefhebber van indierock en Britpop wilt horen. Songs met inhoud, diepgang en kwaliteit die bogen op muziekiconen uit de jaren zestig als The Beatles, The Who en The Kinks. Anderzijds tijdloos stijlvol, want zo goed als alle tracks op C’mon You Know passen uitstekend op de setlijsten van de optredens die Gallagher gaat geven op het aanstormende festivalseizoen, tussen de Oasis-klassiekers waar menigeen toch voor komt bij zijn optredens. Met C’mon You Know verbindt Gallagher, gebruik makend van zijn ‘ik-doe-waar-ik-zin-in-heb’-imago, heden en verleden tot één universeel geheel. Iets dat alleen is weggelegd voor échte levende rocklegendes. Die zouden zich echter niet moeten bezighouden met preoccupatieve formules, want dat vormt dit alles toch tot een wat functioneel zakelijk geheel met voorbedachte rade. Maar Gallagher zou Gallagher niet zijn als hij zich wat zou aantrekken van dergelijke kritieken. Het zal hem naar alle waarschijnlijkheid aan zijn parka roesten. Rocklegendes mogen dat.
