Lady GaGa noemt haar nieuwe album ARTPOP een ‘reverse Warholian expedition’ en probeert daarmee een tussenweg te zoeken tussen kunst en pop. Daarnaast beweert ze alle iconen te zijn en is ARTPOP het beste album van het millennium. Maar op muzikaal gebied zingt ze vooral haar hart uit op hysterische EDM producties.
“YAAAS GAGA YAAAS!” spookt er in mijn hoofd als ik ARTPOP opzet. Iets wat overigens vaker gebeurt als ik naar GaGa’s hysterische, theatrale en soms ongenuanceerde elektro-pop luister. Daarnaast ben ik een bewonderaar van Lady GaGa als persoon. Nee, ik noem me zelf geen little monster. Ik wil absoluut niet geassocieerd worden met die hysterische idioten die iedereen oproepen om honderd keer naar de clip te kijken van Applause zodat ze op nummer 1 komt. Het kan haar toch niets meer schelen;althans dat zegt ze. Maar goed, het is GaGa dus alles wat ze zegt heeft een zeszijdige betekenis.
Op muzikaal gebied is GaGa een typische ‘hate it or love it’-artiest. Ze maakt tenslotte gewoon lekkere popmuziek en daar moet je van houden. Met haar eerste twee albums Fame en The Fame Monster scoorde GaGa haar hits, maar Born This Way gaf toch al snel wat afhakers. Muzikaal was Born This Way natuurlijk allesbehalve wat we konden verwachten. De productie was wat anders en soms laat ze je natuurlijk achter met een ‘What The $%$%’ gevoel. “Dirty pony, I can’t wait to hose you down. You’ve got to earn your love. Down in this part of town.”mekkert GaGa in persoonlijke favoriet Heavy Metal Lover. Ja, lekker gestoord inderdaad.
Het werd tijd dat Lady GaGa terugkeert naar de spotlight en onze hartjes weer verwarmd met de minder serieuze Lady GaGa. En dat doet ze met ARTPOP: een album dat de tussenweg tussen kunst en popmuziek moet voorstellen.
De eerste introductie van het album was single ‘Applause’. Een mix van denderende synthesizers, 80’s pop en house. “Pop culture was in art, now art’s in pop culture in me” zingt ze op een theatrale David Bowie-achtige wijze. Het nummer omschrijft precies waar GaGa voor leeft: entertainen.
Het album opent met het hysterische ‘Aura’. Het is een van de mindere nummers op het album maar bevat alsnog genoeg GaGa-formule. “I’m not a wandering slave, I am a woman of choice. My veil is protection for the gorgeousness of my face.” zingt ze voordat er een ‘Bad Romance’-achtig refrein in je oren klinkt. Toch is ‘Aura’ bij lange niet het hoogtepunt. Nummers als ‘Venus’, ‘ManiCure’ & ‘Sexxx Dreams’ geven voldoening. ‘Sexxx Dreams’ is een soort sexy Prince-ish seks-anthem. Met de zwoele productie en kreunende stem van Miss GaGaloo waan je je in pure pop-perfectie, terwijl ‘MANiCURE’ een happy clap productie bevat en een hysterische zang van GaGa. ‘Put your hands all over my body parts’ beveelt GaGa bijna schreeuwend. Ja, lichamelijke connectie is een belangrijk thema op het album. ‘G.U.Y.’ is een absoluut hoogtepunt. “I don’t need to be on top to know I’m wanted Cause I’m strong enough to know the truth. I just want it to be hot.” zingt ze over een zeer dansbare EDM-beat.
Het enige nummer dat GaGa zelf produceerde is ‘Venus’. En gekker dan ‘Venus’ wordt het ook niet. Met maar liefst vier tempowisselingen mekkert GaGa over garden panty’s, sea shell bikini’s en haar beroemde kont. De productie is een gestoorde EDM-storm. En dat lijkt het hele album op te gaan.
Zo is ‘Mary Jane Holland’ een uit de hand gelopen elektro-pop nummer, waarin ze in een van haar vele alter-ego’s kruipt. ‘ARTPOP’ heeft meer een laidback elektro vibe, terwijl ‘Swine’ een elektronische woede explosie is dat alle kanten op gaat.
Het is echter de stem van Lady GaGa zelf die het hoogtepunt is op ARTPOP. Op ieder nummer zingt ze op een andere manier. Zo is ‘Fashion!’ een soort 70’s opera, waarin ze met een zeer indrukwekkende wijze oppert over mode. Haar stem klinkt zo mooi, dat je bijna vergeet dat je naar een pop liedje over een simpel onderwerp als mode luistert. OORGASME. En die indruk maakt GaGa ook op ‘Gypsy’. De door Madeon geproduceerde house-anthem brengt je in totale extase als GaGa eenmaal ‘TOONNIIIIIGHT’ uitschreeuwt zonder over te top te gaan. Maar het absolute hoogtepunt is ‘DOPE’. Met een dramatische en emotionele toon en simpel pianospel zingt Lady GaGa haar hart uit. Ik raad aan de tissues erbij te pakken.
ARTPOP is eigenlijk een nietszeggend album terwijl Lady GaGa weer van alles te melden heeft. Er zijn de sexy nummers zoals de uitstekende ‘Do What You Want’ met R. Kelly en G.U.Y. Of het plotselinge hiphop nummer ‘Jewels & Drugs’. Echt een punt maakt ze echter niet. Ze zijn allemaal heerlijk om naar de luisteren.
Lady GaGa heeft een album gemaakt waar eigenlijk geen slechte nummers opstaan, of juist alleen maar slechte nummers. ARTPOP is vooral een album voor de liefhebbers, maar het allerbelangrijkste is dat ze een plaat heeft afgeleverd die als geheel goed in elkaar zit. Dit in tegenstelling tot collega’s Katy Perry en Miley Cyrus.
Wat GaGa nou precies wilt zeggen is niet helemaal duidelijk. Of misschien juist wel, ‘My ARTPOP could mean anything’ zingt ze tenslotte in het titelnummer. Conclusie is in ieder geval dat het een van de fijnere commerciële releases van het jaar is.
Label: Interscope
