Tik de zoekterm ambient in op Spotify en de afspeellijsten met de meest zielloze muzak vliegen je om de oren. Wellicht fijn om bij te studeren, maar muziek: nee. De term ambient is de laatste jaren zodoende aardig gedevalueerd. Daarom kunnen we ons afvragen of we de muziek van Jon Hopkins daar wel onder moeten willen scharen. Ritual neemt de tijd om “op stoom” te komen en na een boeiend middenstuk bouwt het langzaam weer af. Hoewel het album acht nummers kent zijn er geen duidelijke overgangen, in feite bevat het één lange track van 41 minuten, maar bouwt elk nummer voort op het vorige nummer en worden instrumenten toegevoegd.
Ritual opent met één lange rustige soundscape gelardeerd met merkwaardige geluiden die uit een oerwoud of andere wereld zouden kunnen komen. Per nummer veranderen de tonen iets, de ritmes, en in part iii – transcend/lament ook het tempo.
Een overgang is er wel naar part iv – the veil; de drums worden iets steviger, en ben je inmiddels geneigd rechter op te gaan zitten terwijl in part v – evocation er zelfs langzaam naar het puntje van de stoel geschoven wordt als diepere lagen synths een wat onheilspellende emotie toevoegen. Drums bouwen zich verder op en na twee minuten in “evocation” onstaat er verwarring; het lichaam wil meedeinen maar de geest wil eigenlijk meegevoerd worden naar diepere lagen van het bewustzijn. Het culmineert in part vi – solar goddess return waarop je met ogen dicht wilt dansen op de mengelmoes aan instrumenten, ritmes en bedwelmende vrouwenstemmen.
Dan is het afbouwen geblazen of eigenlijk uitblazen, weer bij zinnen komen terwijl we afscheid nemen van de drums. Hoewel; heel in verte zijn ze nog even te horen. Maar verder waan je je in elvenwereld Rivendel van Tolkien. Afsluiter part viii – nothing is lost wordt met piano wel heel meditatief en new age-achtig, maar dat is Jon Hopkins vergeven.
Het grappige is, Ritual zet je juist níet aan om bij te studeren, maar om met je koptelefoon op aandachtig te ondergaan. Laten we Ritual dus alsjeblieft geen ambient plaat noemen maar gewoon wat het is: een geweldig opgebouwde plaat en een helend ritueel van een begenadigde muzikant.
