De inmiddels bijna 80-jarige Jon Anderson weet van geen ophouden. De onmiskenbare zanger van de fameuze progressive rockband Yes heeft na gelukte en mislukte Yes herenigingen, met voormalige en nieuwe bandleden, nu een soort Yes-cover band gevonden, genaamd The Band Geeks. Anderson is deze band op het spoor gekomen door hun live uitvoering van één van hoogtepunten uit het oeuvre van Yes: Heart of the Sunrise. Hetgeen Jon deed besluiten The Band Geeks, aangevoerd door Richie Castellano (ook bassist in Blue Öyster Cult), te strikken voor een samenwerking.
De samenwerking heeft allereerst geresulteerd in een tour in 2023 waar veel oude nummers uit de Yes-historie worden gespeeld. En ook tot de creatie van materiaal voor een nieuw album met muziek die je heel erg moet laten terugverlangen naar de virtuoze, caleidoscopische muziek van Yes uit de jaren zeventig. Of zoals Anderson het zelf verwoordt: “True is een album dat Yes zou hebben gemaakt als de band nog bij elkaar was geweest.”
Toegegeven, Anderson doet erg zijn best op True. Met niet aflatende energie en zijn vanzelfsprekende hoog klinkende alt tenor stem gaat hij voortvarend van start in de eerste twee relatief korte nummers True Messenger en Shine On. De kenmerkende tempowisselingen, strakke ritmesecties, keyboard toonladdertjes en snerpende gitaren klinken weliswaar vertrouwd maar ook onrustig. Alsof Anderson teveel van zijn statement al wil bewijzen in te korte tijd.
Het lijkt echt wat meer op het oude Yes in het Counties and Countries, een bijna 10 minuten durende track met ruimte tijd voor een heerlijke gitaarsolo aan het einde van het nummer. En datzelfde geldt voor het hoogtepunt van het album Once Upon A Dream. Een mini-opera (16 minuten) op zich, met een magistraal akoestisch middenstuk waar Anderson’s unieke stem volledig tot zijn recht komt. Een stem die overigens mierzoete en voornamelijk positieve gospel-achtige teksten oplepelt die met het verder beluisteren van het album behoorlijk gaan tegenstaan. Wat te denken van “Thank God, you’re here. Thank God, I’m home. Thank God, you’re in my life. We love to walk in the nature of things together again, you and I” uit het laatste nummer Thank God. Dan waren de onbegrijpelijke teksten van het originele Yes toch beter te behappen.
Het overige materiaal laat horen dat dit album geen match is voor met name de muziek uit de begintijd van Yes. De unieke combinatie van rock, jazz, en klassiek indertijd, met naast Jon Anderson bandleden als keyboardvirtuoos Rick Wakeman, gitarist Steve Howe, basgitarist Chris Squire en drummer Bill Bruford (later vervangen door Alan White) leverde klassiekers op als Roundabout, Siberian Khatru, I’ve Seen All Good People. En albums met fantastisch artwork en titels als Tales from Topographic Oceans. Niet voor niets werd Yes in 2017 toegelaten tot de Rock & Roll Hall Of Fame.
Die erkenning zou genoeg moeten zijn geweest voor Jon Anderson om samen met The Band Geeks de muziek te coveren die tot die toelating hebben geleid. In plaats van met nieuw materiaal een overwegend mislukte poging te wagen de originele Yes sound te laten herleven.
