Na drie succesvolle albums in exact drie jaar tijd laste Fontaines D.C. even een periode van bezinning in. De vijf leden waaierden uit om ieder even zijn eigen ding te doen, terwijl ze nadachten over de toekomst van hun muziek. Extreem lang had het kwintet daar nu ook weer niet voor nodig, want nog geen tweeënhalf jaar na de release van Skinty Fia ziet Romance alweer het levenslicht.
Die korte periode heeft Fontaines D.C. in ieder geval geen windeieren gelegd. De enige kritiek op de eerste nummers is dat ze langer hadden mogen duren. Voor zowel titeltrack Romance als leadsingle Starbuster geldt dat ze redelijk abrupt ten einde komen, ondanks dat er gevoelsmatig nog best wat in het vat zat. Dat is zo’n beetje de enige overeenkomst tussen beide songs, want de stijlen lopen uiteen. Romance is een traag, zwaar, diep en donker getinte thriller, waar frontman Grian Chatten tijdens zijn paniekaanval op Starbuster onder hoog tempo laat horen dat hij in de hiphop eveneens naam had kunnen maken. Here’s the Thing eindigt eveneens wat abrupt, maar dit nummer voelt in tegenstelling tot zijn voorgangers iets meer af.
De nummers waarmee Romance opent, hebben mede doordat ze zo tegen elkaar afsteken meer eigen karakter dan de tracks die daarna volgen. Dat betekent niet dat er veel minder te genieten valt. Integendeel. Desire kent een intro om van te likkebaarden, terwijl Bug een makkelijk te verteren song is, die veel meer diepte en potentie herbergt dan een eerste vluchtige luisterbeurt doet vermoeden. Met Sundowner zit er nog een echte shoegazer tussen, terwijl naar de laatste twee nummers toe het venijn in de muziek weer opgeschroefd wordt.
Zo doet Fontaines D.C. veel op Romance. Misschien iets te veel. Niet gek, als je met z’n vijven bij elkaar komt en allemaal verschillende ideeën hebt opgedaan. Overal hebben de Ieren de knop met ‘postpunk’ een paar tikkies teruggedraaid en dat geldt soms ook voor het tempo. Misschien zit er net een langzame track te veel tussen. De productie is ondertussen veel minder rauw dan op voorgaande platen, wat Romance ongetwijfeld aantrekkelijker maakt voor een breder publiek, maar zonder dat Fontaines D.C. zijn eigen sound volledig te grabbel gooit.
Dat is knap zat op een album waarop zoveel ideeën en wisselende stijlen samenkomen. De band blijft elf songs lang volledig eigen en de kenmerkende stem van Chatten geldt als de verbindende factor. In dat opzicht heeft de romantiek in het eerste jubileumjaar sinds het gevierde debuut Dogrel van Fontaines D.C. zeker niet aan kracht ingeboet.
