Met de titel van het album windt Earl Sweatshirt er geen doekjes om; SICK! Het is duidelijk dat de wereldwijde pandemie een stempel gedrukt heeft op het album van de 27-jarige rapper. Maar dit is niet de enige keer dat Earl met de deur in huis valt. Het album begint met het nummer Old Friend. Hierin horen we Earl rappen over een rustige synthesizer die wat weg heeft van een strijkkwartet. Dit is dan ook de reden dat het tweede nummer, met een sci-fi trap beat, een beetje uit de lucht komt vallen. Aan het eind van het album gebeurt dit nog eens. Hierbij wordt een vrij heftige transitie gemaakt tussen Titanic en Fire in the Hole. Het is een interessante keuze; een traprap nummer dat direct opgevolgd wordt door een nummer vol smaakvolle jazzlicks. De transitie tussen Old Friend en 2010 maken de producers soepeler door de synth 20 seconden voor het einde uit te faden in een soort distorted regengeluid. Bij de transitie tussen Titanic en Fire in the Hole wordt hiervoor niet eens de moeite gedaan. Hierdoor voelt het album een beetje als een mixtape.
De heftige transities maken alles wat minder samenhangend, maar dit maakt het zeker niet tot een slecht album. De kwaliteit van individuele tracks ligt namelijk hoog. De songwriting is sterk en de complexe rijmschema’s zijn terug. Vergeleken met Earls vorige album zijn de teksten meer straightforward en de sound commerciëler. Erg verbazingwekkend is dit niet, omdat Feet Of Clay zijn meest donkere en abstracte project tot nu toe was. De stijl van SICK! ligt het dichtst bij zijn geprezen album Some Rap Songs, maar het is zeker geen kopie. Alles is wat meer opgepoetst, zowel de mixing als de teksten. Hierdoor heeft het album een minder donkere ondertoon dan eerdere werken en ook de teksten hebben meer focus. Op het nummer Vision wordt deze helderheid goed weergegeven. In de outro van dit nummer hoor je een donkere moeder haar zorgen uitspreken over de toekomst van haar kinderen. Een donker meisje geeft haar advies: ‘The magic of truth is much more powerful than magic of make-believe. Tell them that they’re beautiful. Tell them that they’re Black.’ Wellicht heeft Earls nieuwe vaderschap hier ook invloed op gehad: ‘This has been another crash course in the fact that shit ain’t about me no more’ zei hij recent in een Rolling Stone interview.
Ook al worden er enkele zwaardere thema’s aangesneden, het album is een stuk positiever dan zijn eerdere werken. Hiermee is SICK! zijn meest volwassen werk tot nu toe. Hoewel het album minder innovatief is dan Some Rap Songs, is het te waarderen dat hij een nieuw muzikaal zijpad inslaat. Over de gehele discografie staat het album op zichzelf en dit getuigt van artistieke toewijding. Met zijn intelligente songwriting en experimentele producties, is en blijft Earl een van de meest interessante rappers van het moment.
