Sinds de oprichting in 2015 timmert de Engelse band China Bears hard aan de indierock-weg om voet aan de muzikale grond te krijgen. Het is echter vooral filerijden op deze weg, want het is er overvol. Toch weet China Bears tussen de vele, vele indierock-bandjes op te vallen met een herkenbare en toch geheel eigen sound die het midden houdt tussen The National, Coldplay en Kensington. Inmiddels zijn er negen jaren verstreken en verschijnt nu pas, na meerdere singles en een handvol ep’s, de eerste lp met de titel Participation Trophy. Dat roept vragen op, maar na de eerste luisterbeurt van deze prachtige plaat zijn al die vragen overbodig geworden en rest er slechts verwondering en bewondering.
Participation Trophy opent met het zachte en delicate To Pull You Back. Zanger en gitarist Ivan Woolley weet met de eerste tien woorden van het lied direct een geheel verhaal te vertellen: ‘You’re slowly disappearing/But we’re acting like it’s not happening.’ Daarmee is de toonsoort voor de resterende twaalf nummers bepaald: melodische gitaarlijnen, introspectieve en melancholische zang en climactische crescendo’s van anthemische kwaliteit.
Het nummer Easy Kill gaat over de aarzeling die soms voelt als je anderen binnenlaat in je hart, over kwetsbaarheid en oprecht open zijn naar de mensen om wie je geeft. De stuwende, opdwepende gitaren en de soort ‘wall of sound’ die gecreëerd wordt, zorgen voor een elektrische lading die het op festivals en concerten uitstekend zal doen.
North Star zal daar zeker niet voor onder doen. Met een soort ‘Fix You’-achtige opbouw en een tekst die vanuit de tenen meegezonden kan worden totdat de finaleklanken geklonken hebben en de laatste lichten gedoofd zijn, heeft dit lied alle elementen in zich om concertbezoekers in vervoering te brengen.
De eerste a capella gezongen seconden van Total Communication Breakdown nemen je heel even mee naar de hoogtijdagen van de Utrechtse band Kensington (Uncharted). Maar al snel wordt plaatsgemaakt voor een meer uptempo geluid dat dan weer doet denken aan Kings Of Leon. Zo graait (niet oneerbiedig bedoeld) China Bears vrijelijk de succesfactoren van bands die in hun verlengde liggen bij elkaar en weet daar een aller aantrekkelijkst eigen sausje overheen te gieten, waardoor het als geheel herkenbaar en toch ook authentiek klinkt.
Gracie is een track die zowel muzikaal als tekstueel een zachtere China Bears horen. Zanger Woolley zegt over dit nummer: ‘Gracie is geschreven uit waardering voor alle vrienden en geliefden die hebben geholpen op momenten dat ik iemand nodig had om op te leunen.’ Gracie is één van de vele hoogtepunten die Participation Trophy rijk is en steekt door de bijzondere sfeer van het nummer toch nét dat kleine beetje meer uit boven de rest.
De plaat wordt afgesloten met de invoelbare en verstilde titeltrack Participation Trophy, waarbij je je zomaar waant in een wereld waar Coldplay-zanger Chris Martin achter de piano heeft plaatsgenomen. Sfeer, klank, emotie; het is het drieluik waaraan China Bears zich met dit lied mag meten aan een van de grootste bands van dit decennium. Je voelt dat de afsluitende woorden ‘I’m not scared of trying…..anymore’ aan diepgewortelde emoties ontsprongen zijn en de kern vormen van persoonlijke groei en artistieke rijping.
China Bears heeft, tenminste zo stellen wij dat ons voor, negen jaar lang gewerkt aan het ontwikkelen van een eigen sound om de zeggingskracht van hun songteksten op te kunnen laten resoneren. Hierdoor weet de band een gevoel te creëren waarin muziek en woorden elkaar in een opwaartse spiraal weten te versterken. Participation Trophy zorgt voor een geweldige – en bij kans overweldigende – luisterervaring die schakelt tussen energiek opbeurend, anthemisch overweldigend en je melancholisch begrepen voelen. Debuutalbum van het jaar!
