Het is 2022. Corona. De wereld staat al een tijdje stil. Concerten gecanceld. De band is naar huis, maar Cassandra Jenkins ligt op bed in hotel Aurora in quarantaine. Geen inkomsten, geen hoop. Maar zie, twee jaar later is daar dan toch haar derde album getiteld My Light, My Destroyer. En niet alleen dat, maar zelfs bij een groter indie label dat onder andere ook Mitski en Phoebe Bridges huisvest. De New Yorkse artiest heeft dus toch niet louter zitten jammeren, maar heeft van de nood een deugd gemaakt en haar verplichte vrije tijd goed besteed.
Opener Devotion is een heel rustig folky nummer met akoestische gitaar. Niet zo gek als je weet dat Jenkins’ ouders een folk band hadden waarin de kinderen ook meededen. Thematisch geeft ze zich ook onmiddellijk bloot: ‘I think you’ve mistaken/My desperation/For devotion.’ Want wanhopig was ze en de keuze om definitief te stoppen als artiest lag op tafel.
Op Clams Casino is de muzikale toon anders, een iets hoger tempo en is er geswitcht naar de elektrische gitaar. Betelgueuse, uitgesproken als Beetlejuice (‘That is part of Orion’) is een intiem intermezzo tussen de artiest en haar moeder, gedragen door oudere opnamen van een conversatie tussen beiden over planeten en subtiel begeleid door piano en saxofoon.
Hoewel het album tekstueel niet vrolijk is, met eenzaamheid als terugkerend thema, is het muzikaal best goed toeven op het 36 minuten durende My Light, My Destroyer. Vocaal doet Jenkins in de verte iets aan de eerdergenoemde Mitski denken, met wie ze ook al eens toerde, met dien verstande dat de stem van Jenkins iets toegankelijker klinkt.
De plaat kent een paar korte instrumentale intermezzo’s waarvan Shatner’s Theme de eerste is. Acteur William Shatner speelde onder andere in Star Trek en is eenmalig ruimtereiziger met dank aan miljardair Jeff Bezos. Zo bezingt ze dit in het nummer Aurora, IL: ‘A billionaire in Texas built a rocket ship to send the oldest man in space up, up on a pleasure trip/And when he came down crying on the local news he couldn’t stop talking about the color blue.’ Horen we hier ook enig cynisme?
Af en toe breken er ook strijkers door zoals aan het eind van het gevoelige nummer Omakase en in de instrumentale albumafsluiter Hayley, alsof Jenkins er nog even de nadruk op wil leggen dat het allemaal niet meeviel. Zo loopt ze in het nummer Petco door een dierenwinkel, omdat ze zich daar minder eenzaam voelt, tussen de dieren.
Desalniettemin kunnen we concluderen dat haar stem fijn is, de plaat mooi geproduceerd, en er genoeg variatie in de muziek zit om My Light, My Destroyer een aangename plaat te vinden. Maar toch, het dreigt af en toe iets te veel te kabbelen en hopelijk durft Jenkins het aan om een volgend project spannender te maken.
