Op streamingplatforms als Spotify en Deezer barst het van de coffeehouse-playlists. Deze afspeellijsten kenmerken zich door veelal kalme, relaxte sfeermuziek; bedoeld om een ontspannen en comfortabele ambiance te creëren, perfect voor een omgeving waar mensen samenkomen om koffie te drinken, te werken, te studeren of gewoon te socializen. Denk bijvoorbeeld aan café Central Perk uit de comedyserie Friends. Over vrienden gesproken; Benjamin Mabry en Brent Holloman, die samen de indiefolkband Beta Radio vormen, zijn voor veel muziekliefhebbers vaste vrienden in de doorgaans met semi-akoestische muziek gevulde coffeehouse-playlists.
De nieuwste plaat van het duo, Waiting For The End To Come, biedt meerdere tracks die hun weg naar de genoemde afspeellijsten linea recta zullen vinden. Maar het biedt daarnaast ook meer uptempo werken die soms in het gehoor liggen als Mumford & Sons. Met The Grief Of geeft Beta Radio meteen zijn visitekaartje af: harmonieuze zang, delicaat gitaarspel en de eruptieve mix van folk, americana en indierock-invloeden laat horen hoe breed het speelveld van Beta Radio is.
Op Floating Through laat zanger Mabry horen te beschikken over een diepe stem die een warme en resonante kwaliteit heeft die gelijkenis toont met de stem van Pearl Jam-zanger Eddie Vedder. Het lied zelf schildert een emotioneel landschap van iemand die worstelt met het verleden maar langzaam manieren vindt om ermee om te gaan door gebruik van creatieve expressie, waarmee Mabry en Holloman aantonen nog steeds bijzonder goede songtekstschrijvers te zijn.
This One’s Going To Hurt is het sterkste nummer op Waiting For The End To Come en sowieso een van de beste tracks dit jaar in het indiefolksegment. De zinnen ‘This one’s gonna hurt/Cause you don’t know the worth/Of something till it bleeds’ nemen je als vanzelf mee langs je eigen tijdlijn, waarin momenten van pijn, verlies en verdriet geaccentueerd staan. De indirecte boodschap dat we vaak pas echt waarderen wat we hebben als we het verliezen of als het beschadigd raakt, komt in dit lied weinig subtiel, maar uiterst trefzeker naar boven.
Naast This One’s Going To Hurt en Floating Through zal ook Find Someone vaste prik worden in menig afspeellijst. ‘You’re eating dessert deep in the desert where/You thought you’d be happier there/But that’s where you learn’ is zowel qua sfeer als tekstueel bijzonder treffend geportretteerd. De titeltrack is tevens de afsluiter van deze achtendertig minuten durende lp. Wie het lied Waiting For The End To Come puur op tekst en thematiek beschouwt, zal al snel concluderen te maken te hebben met werk van Neil Young of Tom Waits. De poëtische reflecties van Mabry op zijn jeugd en verslaving zijn overtuigend, maar worden door een legbatterij aan strijkers gladgestreken, waardoor de boodschap van het nummer verloren gaat.
Dat mankement dient zich meermaals aan op Waiting For The End To Come. Over het geheel genomen is dit vijfde studioalbum een rijpere en meer delicate toevoeging aan de discografie van Beta Radio. De kenmerkende indiefolk-melancholie wordt op Waiting For The End To Come gecombineerd met invloeden van indierock, folkrock en chamber-pop en levert een samenhangend album op. Echter, om de plaat als geheel coffeehouse-proof te maken is net iets te vaak een blik strijkinstrumenten opengetrokken. Dat maakt het publieksbereik groter, maar heeft ook tot gevolg dat de zeggingskracht van deze tien sterk geschreven songs onderbelicht blijft en daardoor – op een enkele uitzondering na – snel vervliegen. Denk met deze conclusie in het achterhoofd nog maar eens terug aan de comedyserie Friends: kun jij je (uitgezonderd Smelly Cat) namelijk één liedje dat gedraaid of gespeeld werd in café Central Perk herinneren? Precies.
