Alan Sparhawk heeft in 2022 zijn partner en medemuzikant Mimi Parker van de band Low verloren aan dé vreselijke ziekte. En met dat verlies hield Low na bijna dertig jaar op te bestaan. Dertig jaar waarin de band zich meermalen opnieuw uitvond en waarin met name op de laatste twee albums (Double Negative en Hey What), de combinatie van Parkers engelachtige stem met de overstuurde synthesizers en gitaren een unieke en gewaardeerde sound opleverde.
Sparhawk liet medio dit jaar weer van zich horen. Instagram-video’s van hem in zijn garage, experimenterend met een goedkope drumcomputer, synthesizer en stemvervormers, waren een eerste aankondiging van nieuwe muziek. Met eigenlijk niet veel meer dan waarmee hij zijn experimenten is begonnen, is zijn soloalbum White Roses, My God tot stand gekomen.
Het album ademt een en al verdriet over het verlies van Parker. Het album opent met Get Still, dat de herkenbare Low stijl heeft. Met op de achtergrond repeterend de stem van dochter Hollis waarin je de stem van Parker herkent. Maar waarin je ook onmiskenbaar kennismaakt met de vervormde stem van Sparhawk, zoals op elke track van het album. I Made This Beat lijkt haast een boodschap of ode aan Parker, die naast zangeres ook drummer was in Low. Ontelbare keren wordt de tekst herhaald; het lijkt haast minimal music.
Can U Hear is al eerder te horen geweest als single en was eigenlijk de eerste kennismaking met Sparhawk en zijn stemvervormer. Dit nummer heeft een fantastische ritmesectie en een lekkere gitaar. Het nummer wordt gevolgd door het korte Heaven, dat niet al te bevlogen begint, maar bijzonder fraai opbouwt door opnieuw de mooie achtergrondzang. De tekst laat ook niets aan de verbeelding over: ‘Heaven/It’s a lonely place if you’re alone/I wanna be there with the people that I love/Maybe someone that you’re waiting/Oh, who who’s gonna be there/Yeah, you/Are you gonna be there?’
Brother is ook een erg mooie track. Sparhawk gebruikt een wat lagere pitch op de stemvervormer en dat pakt goed uit. De drumcomputer wordt op intrigerende wijze steeds prominenter hoorbaar, waardoor het nummer steeds meer ritme en body krijgt. Nog spannender wordt de track door gitaar en fraaie achtergrondzang.
Sparkhawk keert vervolgens weer terug naar de originele pitchhoogte van zijn vocoder, en dat komt de rest van het album helaas niet ten goede. Feel Something doet in het begin nog een klein beetje denken aan Radiohead’s Ingenue, maar als dan opnieuw Sparhawk begint te ‘vocoderen’ begint de lichte irritatie toe te slaan. En die verdwijnt niet meer bij de verdere tracks op het album.
Getormenteerd is zo’n mooi woord om de staat weer te geven waarin iemand zich bevindt die blootstaat aan of blijkt geeft van geestelijke kwellingen. Dat woord lijkt ook van toepassing op dit eerste soloalbum van Alan Sparhawk. Het album ademt een en al verdriet van Sparhawk over het verlies van zijn partner. Soms kan zo’n emotie een parel van een album opleveren of in ieder geval bijzonder fraaie tracks. Fraaie en verrassende tracks bevat het album zeker, maar je had zo gehoopt dat Sparhawk zeker voor de helft van de tracks van die stemvervormer was afgebleven. Want wat hij met verder die goedkope muziekkit heeft geproduceerd is zo slecht nog niet…
