Ben Böhmer timmert flink aan de weg. In 2022 draaide hij meer dan 200 sets en de set die hij vanuit een luchtballon boven het Turkse Cappadocië speelt is al meer dan 30 miljoen keer bekeken op YouTube. Na al dat live spelen is het nu tijd voor zijn nieuwste album Bloom. Ondanks dat fans van melodische house hun hart bij deze plaat zeker kunnen ophalen, weet Böhmer slechts met vlagen te overtuigen.
Bloom, dat uitgebracht is bij kwaliteitslabel Ninja Tune bestaat uit elf tracks waarvan een deel uitblinkt door haar muzikale diversiteit, gelaagdheid en productie, maar waarvan het andere deel zouteloos aanvoelt. Rust is een van de nummers die zo’n rijke instrumentatie heeft. Beats, violen, vocalen, piano en synthesizers – het heeft iets weg van het eerdere werk van Jon Hopkins. Dit is een typisch song dat je meerdere keren kan beluisteren, om telkens weer een andere laag te vinden. Dat is ook het geval met Memory Cassettes. Aan de oppervlakte klinkt deze track misschien als standaard house, maar wanneer je iets beter luistert hoor je complexe achtergrondgeluiden die de track uit de vergetelheid redden. Die rijke instrumentatie is helaas niet altijd een zegen. Zo is Evermore wat rommelig door de verscheidenheid aan achtergrondgeluiden die de lead soms wat te veel overneemt.
Hiding moet het hebben van de drijvende percussie die in schraal contrast staat met de rustige pianotonen op de achtergrond. Vocaliste Lykke Li zingt op deze plaat. ‘I saw half of the moon/It was too soon/Planted half of a star/But it won’t bloom’ , clichématig verwijzend naar de albumtitel. De track luistert fijn weg en is ook zeker gelaagd. Ondanks dat weet ook dit nummer je niet tot extase te brengen, te doen dansen, of juist tot introspectie te dwingen. Wanneer de tracks niet gelaagd zijn, slaat het album snel dood en klinkt het zelfs een beetje dertien-in-een-dozijn. Faithless, waarop zangeres Erin LeCount de vocalen doet, is er zo een. De beat is inspiratieloos en het klinkt muzikaal als iets dat met alle gemak 15 jaar geleden gemaakt had kunnen worden.
Bloom meandert door en kent wel degelijk hoogtes, maar moet zich ook waden door een hoop vlakke tracks. Als het Ben Böhmer lukt om in de toekomst muzikaal nét iets consistenter te zijn, dan liggen er nog parels van albums in het verschiet. Tot die tijd is het meer een ruwe diamant, die zijn live reputatie zeker al waar heeft gemaakt, maar die op plaat nog wat geslepen moet worden.
