Van de lichting jonge artiesten uit Nederland heeft ze misschien wel de grootste internationale allure. Met concerten in Duitsland en door het voorprogramma van Robbie Williams te verzorgen probeert Davina Michelle ook buiten de landgrenzen voet aan de grond te krijgen. Haar nieuwe album Higher kan daar zeker aan bijdragen en daar wil ze dan ook veel over kwijt.
Je ziet dit nieuwe album als een project waarin groei en ontwikkeling centraal staan. Je wilde een stap achteruit en twee vooruit. Kun je daar iets meer over vertellen?
‘Met vooruit bedoel ik: groeien. Ik wil altijd groeien, beter worden, vernieuwen en dingen spannend houden. Ik vind het niet leuk om te stagneren want dan ga ik me vervelen. Door te groeien merk ik dat ik een beter mens wordt, ook al gaat dat gaat met pieken en dalen. Hoewel ik altijd bezig ben met liedjes schrijven, ben ik er wel achter gekomen dat je daarin niet constant alleen maar in één lijn kunt blijven doorgroeien. Je moet juist die klappen kunnen opvangen om door te kunnen gaan. Als ik iets heb gedaan of gemaakt waar ik heel trots op ben, moet er daarna altijd een besefmoment komen waarbij het even iets minder goed gaat. Daardoor blijf ik nuchter. Het album gaat ook over zelfreflectie. In Butterfly zing ik bijvoorbeeld over de dagelijkse strijd die ik met mezelf heb als Davina de artiest en Michelle, de persoon die ik echt ben. Met een stap achteruit bedoel ik het maken van fouten en hiervan leren, waardoor je er beter uit komt. Qua geheel wil ik dit keer wat vrouwelijker klinken dan hiervoor. Niet alleen qua stem, maar ook qua producties. Dat meisjesachtige mag er echt wel een beetje vanaf. Het maken van een plaat is natuurlijk een creatief proces, maar op zekere hoogte ook strategisch. Al probeer ik mezelf met dat laatste zo min mogelijk bezig te houden. Dat stukje laat ik lekker aan de producers over.’
Waarom dekt de titel Higher het hele gevoel rondom het album?
‘Het commentaar en de kritiek die ik van buitenaf door de jaren heen heb gekregen zorgen ervoor dat ik aan mezelf wil blijven werken, betere liedjes wil maken en nog volwassener wil worden. Daarnaast staat Higher voor groter dan het al was. Het grappige is dat ik mezelf onlangs betrapte dat ik hierin heel veel koppelingen heb naar Skyward, mijn eerste Engelstalige single waar het voor mij allemaal mee begonnen is. Daarin zing ik namelijk: ‘You just gotta go skyward, aim higher.’ Toen ik me dat realiseerde en een titel voor het album moest bedenken, dacht ik: ‘Is dit nu een gebrek aan creativiteit of is Higher iets waar ik constant naar streef zodat ik kan groeien en mezelf beter kan ontwikkelen? Uiteindelijk is het dat laatste geworden.’
Je zingt ook over de emotionele effecten van het leven in de spotlights. Kun je specifiek benoemen waar dat aspect naar voren komt?
‘In Butterfly zet ik dus Davina de artiest tegenover Michelle, de persoon die ik zelf ben. Voor mij zijn Davina en Michelle twee verschillende werelden. Davina is de zelfverzekerde ster en Michelle het nuchtere meisje die soms met kaplaarzen aan in de tuin staat te werken, maar toch minder zelfverzekerd is dan de Davina die je op het podium of een in glossy fotoshoot ziet. En wat het ook is: Davina vindt Michelle soms niet leuk, maar Michelle kan Davina soms ook niet leuk vinden. Er zijn soms momenten dat ik naar mezelf in de spiegel kijk en daar de mooie, opgemaakte Davina zie die op dat moment helemaal geen zin heeft om de ster te zijn. Op zo’n moment word ik soms een beetje moe van mezelf.
Aan de andere kant loop ik soms de hele dag in m’n kloffie en make-up loos rond, kijk ik naar mezelf in de spiegel en denk dan: ‘Girl, je bent een ster! Je moet shinen! Wees geen saaie burgertrut! Wear some make up!’ Die identiteitscrisis is soms fucking killing, waardoor je het dus nooit goed doet. De effecten die het allemaal op me heeft, hebben ervoor gezorgd dat ik mijn identiteit heb aangepast. Ik wil soms die ster zijn, maar soms ook gewoon mezelf. Het is lekker dat er als artiest een bepaalde stardom om je heen hangt omdat je die entertainer bent. Dat is wat je wil en dat is ook wat mensen van je verwachten. Maar mensen kunnen dan ook vinden dat het te snel naar je bol gestegen is. Alleen, op het moment dat ik de nuchtere persoon ben, ben ik niet interessant genoeg om naar te blijven kijken. Ik moet daarin soms echt een bepaalde balans in zien te vinden en dat vind ik soms best lastig.
Ik was er een beetje klaar mee om telkens maar singles uit te brengen, zonder dat daar een groter audio en visueel hoofdstuk aan verbonden zat.
Je bent een jaar bezig geweest met het maken van deze plaat die vier jaar na je debuut verschijnt. Wilde je bewust die ruimte tussen de twee albums in laten?
‘Ja, al had ik wel gehoopt om dit nieuwe album al een half jaar eerder uit te kunnen brengen, alleen is dat niet gelukt omdat Sebas (Sebastiaan Brouwer – Davina’s vaste producer red.) en ik twee enorme controlfreaks zijn en continue van alles aan de plaat hebben veranderd. Toen ik in 2022 met mijn HYPER–concerten bezig was, had ik nog het idee om daar een ep omheen te maken. Ik vond de poppunk stijl die we tijdens die shows speelden helemaal fantastisch, maar door gebrek aan tijd is die ep er niet gekomen. Daarna wilde ik echt wel weer de tijd nemen om een heel album te gaan maken. Ik was er namelijk een beetje klaar mee om telkens maar singles uit te brengen, zonder dat daar een groter audio en visueel hoofdstuk aan verbonden zat. In het hele proces rondom het album hebben we zo’n honderd liedjes gemaakt en heb ik mezelf echt afgevraagd wat voor hoofdstuk ik precies wilde maken. Uiteindelijk zijn we op een punt gekomen waarbij we dachten: Dit voelt als de perfecte combinatie.’
Van welke liedjes wist je zeker dat ze op het album moesten komen?
‘De kern van dit album zijn de liedjes I SAID NO SIR, Wake Up, Higher en Lullaby. Die wilde ik hoe dan op de plaat hebben. I SAID NO SIR vanwege de seksuele intimidatie-boodschap en Wake Up vanwege het verhaal. Toen twee jaar geleden de oorlog in Oekraïne uitbrak, werd ik door Giro555 gevraagd om een liedje te schrijven. Dat hebben we toen gemaakt met het idee om mensen wakker te schudden zodat iedereen geld zou doneren. Tegelijkertijd vond ik het mooi om iets te doen met het daadwerkelijke ‘wakker worden’. Hoe zou het zijn als bij wijze van spreken de uitbraak van een oorlog in een etmaal zou plaatsvinden? Iemand wordt bijvoorbeeld ’s ochtends wakker, gaat in alle veiligheid naar zijn werk, maar merkt s’ avonds thuis dat het begint te rommelen. Hij hoort op het nieuws dat de situatie in zijn land niet meer veilig is, gaat vervolgens naar bed en hoopt dat het allemaal een nare droom is. Maar die nacht wordt hij wakker geschud omdat buiten de boel gebombardeerd wordt. En die situatie gebeurt te snel om zich te realiseren dat hij eigenlijk had moet vluchten, waardoor het dus te laat is, hij overlijdt en dus niet meer wakker kan worden. Met dit liedje vraag ik als buitenstaander om aandacht voor de hele situatie, want de slachtoffers in een oorlog zijn mensen zoals jij en ik. Dit kan iedereen gebeuren. Ik heb het nummer destijds niet uitgebracht omdat ik dat niet gepast vond, maar nu zo met het album vond ik het juist een mooie aanvulling op de liedjes die we al hadden.’
In Lullaby zing je voor iemand waarvoor je hoopt dat zijn wereld er morgen beter uit zal zien. Eentje waarin mensen aardiger voor deze persoon zijn, in plaats van dat diegene uit school komt met blauwe plekken. Je zegt dat je naar zijn leraar wilt gaan om hem of haar te vertellen hoe jij je over deze situatie voelt. Dit gaat duidelijk over pesten. Kun je daar iets mee over vertellen?
‘Gelukkig kan ik deze situatie niet op mezelf betrekken omdat ik nooit gepest ben. Maar ik kreeg op een gegeven moment de inspiratie om iets met het onderwerp te doen, omdat ik het gewoon heel heftig vind. Het bijzondere is wel dat ik onlangs een gesprek met iemand heb gehad waarvan het kind gepest wordt. Die vertelde me dat je als ouder echt met je rug tegen de muur staat en dat je amper iets aan de situatie kunt doen. Je kunt wel naar school gaan om er melding van te maken maar daardoor wordt het kind vaak nog heftiger gepest. En dat maakt de situatie zo lastig. In Lullaby zing ik als het ware namens de ouder het kind toe vanuit zijn veilige plek in de slaapkamer, daar waar hij zijn dromen heeft. Ik zing een slaapliedje om ervoor te zorgen dat het kind zo snel mogelijk alles vergeet, in slaap valt, in een wereld terecht komt waar ze wél aardig voor hem zijn en dat die gedachte hem uiteindelijk sterker maakt en dat hij er een beter mens van wordt.’
En je sluit het liedje af met Twinke, Twinkle Little Star.
‘Klopt, een kinderliedje dat iedereen kent. Al heb ik de tekst ervan wel aangepast omdat ik juist een gepersonaliseerde lullaby wilde zingen. In het origineel gaat het natuurlijk over een ster in de lucht, maar ik wilde juist zingen over de ster hier op aarde. Eentje die perfect is en waar ik tegen wil zeggen: ‘Laat mensen maar praten, je bent goed zoals je bent.’ Als een soort troost van een ouder naar het kind.’
All Is Ours (dat ook op single is uitgekomen) is een liefdesliedje, maar in plaats van een emotionele ballad is dat een stevige uptempo poptrack. Waarom heb je juist op die manier een liefdesliedje gemaakt?
‘De versie die naar de radio is gestuurd, is inderdaad meer uptempo. Maar de oorspronkelijke akoestische versie van het liedje (die ik samen met Sebas op gitaar heb geschreven) is veel puurder en ingetogener. Omdat ik hem zo mooi vond heb ik die tegelijk met de single-versie online gezet. In het hele verhaal rondom het album miste ik wel nog een uptempo feelgood-song. Eentje die voor wat positiviteit zorgt, dus daarom hebben we vervolgens de full-band version van All Is Ours gemaakt.’
Op het album staat ook Hold On, een plaat die je in 2021 samen met Armin van Buuren hebt uitgebracht.
‘Ja, en ondanks dat dat een wat ouder liedje is, wilde ik die per se op het album hebben. Sowieso vind ik het heel vet dat ik een samenwerking met Armin heb mogen doen, maar tegelijk vind ik – wat de visie van het album betreft – het heel fris om zo’n muzikaal uitstapje tussen de andere liedjes te hebben staan. Qua stijl is het bijna een vreemde eend in de bijt, maar hij misstaat niet tussen de rest. Daarnaast blijft ik de boodschap van de track heel mooi vinden: ‘We are not perfect. Love is simple and that’s enough.’
Het nummer Heartbeat (dat vorig jaar op single uitkwam) schreef je om jezelf te inspireren. Je kon namelijk wel eens dingen doen omdat dat moest en niet omdat je het zelf wilde. Heb je daar inmiddels een goede balans in gevonden?
‘Ik probeer het. Als ik naar het muzikale vlak kijk denk ik: Oké, dit album is nu klaar, maar voorlopig is het even genoeg geweest qua dingen uitbrengen. Ik merk namelijk dat ik van continue singles droppen gestrest raak. Het geeft een bepaalde druk om te blijven presteren en aan de top proberen te blijven. Ik wil in mijn eigen tempo rustig denken en werken aan een nieuw album. Eentje waarop ik misschien wel wat meer puurdere en akoestische songs wil laten horen. Dat is ook wat ik met Heartbeat probeer te zeggen: Ik doe het op mijn manier, in mijn eigen tempo. Gelukkig zijn de mensen met wie ik werk bereid om mij de ruimte te geven, want zij zien ook dat door continue pushen om achter elkaar nieuwe liedjes uit te brengen, dat ik daar niet beter van wordt. Ik heb nu een bepaalde rust in mijn lijf waardoor ik het aandurf om het straks even wat rustiger aan te doen. Ook wat shows betreft. Ik wil juist minder concerten gaan geven en pas weer het podium op gaan als we weer veel nieuwe liedjes hebben om te spelen.’
De visuals van het album en het artwork van de singles I SAID NO SIR en All Is Ours zijn opvallend omdat je daarop te zien bent als een stenen beeld. Vanwaar die keuze?
‘Ik vind altijd heel episch en groots wanneer iemand zijn eigen standbeeld krijgt. Zeker bij vrouwen, omdat mannen hierin toch wel de overhand hebben, heb ik het idee. In combinatie met de albumtitel Higher – het groeien, krachtig zijn, het nog beter zijn dan hiervoor – daar mag wel een bepaalde arrogantie inzitten. Er zit een bepaalde allure aan die ik heel interessant vind. Het ‘zijn’ van een stenen beeld doet me trouwens ook iets. Alsof je daarmee ontastbaar bent. Je houdt al je emoties bij jezelf en niemand die daarbij kan komen.’
Vorig jaar gaf je je eerste show in AFAS Live. Dit jaar sta je (weer) in Ahoy. In welke zin wordt de komende show anders dan die van vorig jaar?
‘Het wordt rustiger. De HYPER-concerten van een paar jaar geleden deden de naam echt eer aan. Ik stond tijdens elk optreden rond te springen, maar als ik de beelden daar nu van terug zie denk ik wel: Pfff, het is iets te veel. Ook qua licht en geluid. De Heartbeat-concerten die ik vorig jaar heb gedaan waren al een stukje rustiger, waarbij ik ook de ruimte nam om meer dingen tegen het publiek te vertellen. Bij de nieuwe liedjes op het album voel ik nog meer rust en dat zal heel mooi aansluiten bij shows die ik straks ga spelen. Ik ga dus nog meer mijn momenten pakken om bepaalde liedjes toe te lichten en proberen om nog meer te genieten van het muziek maken met elkaar. Natuurlijk gaan we ook knallen, maar ik wil daarin een mooie balans maken. Het mag wat meer gedoseerd.’
Ik heb als een soort groupie voor de kleedkamer van Robbie Williams staan wachten
Je hebt onlangs het voorprogramma van Robbie Williams verzorgd en hem ook ontmoet. Hoe was dat?
‘Heel vet. Ik heb er wel echt m’n best voor moeten doen, want het is me niet aan komen waaien. Ik heb eerst als een soort groupie voor zijn kleedkamer staan wachten om m’n moment te pakken. Uiteindelijk bleek hij daar helemaal niet in te zitten. Gelukkig hadden mijn team en ik bij zijn manager en de beveiliging al laten vallen dat ik heel graag een ontmoeting met hem wilde, zodat ik hem netjes kon bedanken. Toen ik klaar was met mijn optreden, werd ik opgewacht door Robbie’s manager en mocht ik – samen met de band – even mee om hem te ontmoeten. Er werd wel nadrukkelijk gezegd dat we geen handtekening mochten vragen en dat er geen foto’s gemaakt mochten worden, maar tijdens het gesprek met Robbie stelde hij zelf voor om met elkaar op de foto te gaan. Tja, daar heb ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen gezegd.’
In oktober ga je drie concerten in Duitsland geven. Is het dat ontstaan vanuit de showcases die je daar gedaan hebt en omdat je te horen was in de titelsong van de Duitse versie van The Bachelor?
‘Nee, die dingen hebben juist niks gedaan, maar Heartbeat heeft wel goede airplay gekregen op een aantal Duitse radiostations en ook All Is Ours doet het goed. Ik merkte tijdens de optredens bij Robbie Williams dat dat herkenning oproept bij mensen en omdat ik in m’n beste Duits toen heb aangegeven dat ik in oktober een aantal shows ga doen ik Keulen, Berlijn en Hamburg, gaat de verkoop van de tickets erg goed. Het zijn echt geen grote zalen, maar het is wel een begin.’
Je hebt een paar keer Nederlandstalige uitstapjes gedaan en je echte doorbraak kreeg je natuurlijk met Duurt Te Lang. Hoe denk je over een volledig Nederlandstalig album?
‘Ik voel me het meest comfortabel in het Engels, maar wil zeker nog eens iets in het Nederlands doen. En, dan val ik toch weer terug op de albumtitel Higher: ik blijf groeien en blijf mezelf ontwikkelen, dus als ik over een paar jaar in een dronken bui iets moois in het Nederlands op papier krijg, wie weet zet dat dan wel door in een volledig album. Dat is het mooie van muziek: je kunt daarin echt alle kanten op.’
Higher van Davina Michelle is vanaf 27 september verkrijgbaar
Fotografie: Jasper Suyk
