Net als bij veel andere artiesten kwam ook bij Birgit Schuurman tijdens de coronaperiode een ruimte vrij om aan iets te werken dat al langer in het achterhoofd zat. Recht uit het hart komende liedjes maken met weinig opsmuk: dat is wat ze wilde. Dus begon de zangeres (die tegenwoordig toch meer als actrice wordt gezien) met getalenteerde collega’s dat verlangen uit te werken. Onder andere Stephanie Struijk, Linde Schöne, Iris Penning, Nienke Leone, Huub van Loon en Sjoerd de Vries hielpen haar daarbij.
Vier jaar na de geboorte van het ‘verlangen van toen’ presenteert Schuurman haar eerste Nederlandstalige album, dat ze de titel Struikelen heeft meegegeven. Volgens de zangeres refereert struikelen naar haar oma die vroeger vaak zei ‘maar wat aan te rommelen’ wanneer kleine Birgit vroeg hoe het met haar ging. ‘Het gaat goed’, vond de zangeres eigenlijk een vanzelfsprekender antwoord, maar als volwassen vrouw en moeder van twee kinderen snapt Schuurman de opmerking van haar oma beter dan ooit. ‘We doen allemaal ons best, we struikelen, vallen plat op ons bek of vinden net op tijd weer onze balans. En na het struikelmoment zijn we meestal een stukje verder, want je struikelt maar zelden naar achter’, aldus de zangeres.
De fijne tien liedjes die Schuurman naar jou als luisteraar presenteert varieeren van vrolijk en opgewerkt naar filmisch en melancholisch, allemaal hoorbaar in een warme, akoestische sound. De aanstekelijke albumtiteltrack pakt je meteen door opvallende citaten als: ‘Ik struikel door je voordeur/Struikel in de gang/Struikel in je armen/Struikel in je hart/En ik maakte je per ongeluk verliefd/En als je bij me weggaat/Maakt me dat niet bang/Ik kan mijn eigen weg gaan/Had toch al nooit een plan/Maar zelf blijf ik ‘t allerliefste hier.’ Daar waar struikelen eigenlijk maar een raar werkwoord is, maakt Schuurman er ineens iets heel aangenaams van. Een knap stukje tekstverwerking dat je soms zo nodig hebt in het toch wel platte Nederlands.
Kippenvel bezorgt Schuurman je bij Nu Ik Ga, een door cello gedragen ballad met zelfgeschreven teksten die ze samen met Stephanie Struijk op papier zette. Ze vertelt je over de scheiding van de vader van haar oudste kind. Een momentopname die haar duidelijk niet in de koude kleren is gaan zitten. Gelukkig vond Schuurman later de liefde weer terug, ook al was ze even vergeten hoe verliefdheid kon aanvoelen. Hij die haar twijfels wegnam, teruggaf wat zo gemist werd en waardoor ze nu in een prachtig pianoliedje kan zingen: ‘Ik wil niet slapen/Ik wil hier zijn/Ik wil hopeloos verliefd zijn.’
Hier en daar gaat Schuurman de poëtische kant op. In Laat ‘t Nou Maar zegt ze bijvoorbeeld dat ze boeken volschrijft met plannen en ideeën, dat ze haar kansen allang heeft uitgerekend en dat alle schetsen met de wind mee waaien. In het prachtige Samen Dansen en het vredige Geef Me Over pakt ze het ook zo aan, maar dat is gewoon een kwestie van luisteren, ervaren en heel erg genieten.
Hoewel Schuurman net als ieder ander de nodige ups en downs heeft gekend, pakt ze op het album een moment dat het Eigenlijk Best Goed gaat. Want ja, haar ouders zijn niet dood, haar fietsband loopt niet leeg, een gerecht is niet te zout, patat is niet slap en er zitten geen nare ziektes in haar lijf. Gewoon jezelf even heel lekker voelen terwijl je de luisteraar meeneemt in fijne flow, met de wetenschap: die krijgt na zes keer dit liedje te hebben gehoord hier echt geen genoeg van. Dit doet ze goed!
Vroeger wilde je eigenlijk dat albums van artiesten zo vol mogelijk gevuld waren. Je betaalde er tenslotte niet voor niets die dure twintig euro voor. Dat niet elk liedje op zo’n plaat goed was nam je dan maar voor lief. Met de korte spanningsbogen van tegenwoordig is een plaat van een half uur de normaalste zaak van de wereld. Maar of je in die dertig minuten de luisteraar geboeid kunt houden, dat kunnen er echt maar weinig. Gelukkig kan Schuurman met vlag en wimpel op de barricade gaan staan en levert meteen ook de beste plaat van haar carrière af. Ontdek het zelf maar.
