yeule is een van de meest bijzondere entiteiten in de moderne popmuziek. Was hen nu echt of een AI verzinsel? Een optreden vorig jaar in Paradiso bracht uitkomst. Een frêle, maar levensechte popster bracht de zaal in extase met hun creatie van een toekomstige wereld waarin de mensheid zoals we die kennen geen rol van betekenis meer speelt.
De albumtitel Glitch Princess uit 2022, hun tweede langspeler, gaf de muzikale richting al aan: glitchpop. In hoofdlijnen dan, want Yeule schuwt ook industrial- en experimental invloeden niet. Juist dat zorgde voor een van de meest verrassende en beste platen van vorig jaar. Voor opvolger softscars ligt de lat dus hoog. Op Glitch Princess werd je meteen de plaat ingezogen door een staccato, machinaal klinkende, maar zeer intrigerende stem: “My.Name.Is.Nat.Ćmiel”. Artiestennaam yeule is een fantasievariatie op de middelste naam van de muzikant, Natasha Yelin Chang, aka Nat Ćmiel dus.
softscars gaat onverwacht luid en chaotisch van start met het nummer x y x. Een trendbreuk met Glitch Princess lijkt zich direct aan te kondigen. Tekstueel wordt meteen meer duidelijk over yeules wereldbeeld, waarin de scheidslijn tussen mens en machine vervaagd is: ‘God created man, motherboard, wires and Blood, bones, flesh, breathing, suicide engineering.’ Het nummer gaat vocaal behoorlijk over de top en doet een beetje denken aan de uithalen van Nina Hagen.
Bij sulky baby zijn we terug bij de inmiddels herkenbare maar merkwaardige stijl van yeule. Ja, glitchpop, syntpop en dreampop zijn terugkerende labels, maar het is die combinatie van het warme bad van hun etherische stem en ontregeling die zorgt voor de unieke sound van yeule. Ontregeling in industriële geluiden, ongebruikelijke ritmes en abrupte tempowisselingen. Ondertussen klinkt yeule comfortabel bij alles wat hen doet en zorgt voor genoeg elementen om het evenwicht tussen aangenaam en louter experimenteel te bewaren.
ghosts is een fijn nummer met die fijn dreigende gitaar op de achtergrond waar yeule lekker rustig overheen blijft zingen. Bij dazies blijft die gitaar niet op de achtergrond maar ‘shoegazet’ hij lekker op de voorgrond. Helaas kakt het nummer in de laatste minuut helemaal weg. Is dat een voorteken?
Het mooie piano-intermezzo fish in the pool toont yeule halverwege de plaat van een hele andere kant. Op naar de 2e helft denk je dan handenvrijvend. Die begint sterk met software update. Eén van de mooste nummers van de plaat, waarop yeule zich van een mysterieuze, donkere kant laat horen (‘Die for someone too late, Fixing myself with a broken Software update). Helaas wordt het hierna langzaam minder.
inferno begint veelbelovend met strijkers maar vlakt dan af. Net als bloodbunny klinkt het als een nummer dat Glitch Princess niet gehaald zou hebben. De plaat eindigt met een ballad, die qua stijl ook wat uit de toon valt en dat is jammer.
We hebben het hier natuurlijk niet over een slechte plaat, want yeule blijkt ook op softscars een bijzondere fenomeen te zijn. Er zijn echter meerdere momenten die wat richtingsloos over komen. Het hoge niveau van Glitch Princess wordt niet gehaald.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
